Na dzień dobry, czyli zjawiska socjo-meteorologiczne

Rozpocznijmy od tego, co najbardziej oczywiste. Od pogody. 

Stwierdzenie, że sposób życia zależy od pogody nie jest szczególnie odkrywcze. Szczególnie w Polsce. Planując coś, wyjazd, wycieczkę czy nawet czynności tak codzienne jak zrobienie prania zawsze myślimy o pogodzie. Planując cokolwiek zawsze podejmujemy ten element ryzyka, czujemy dreszczyk emocji wyglądając rano za okno. A dzięki temu cieszymy się jak dzieci z każdego promyka słońca. Wystarczy jeden słoneczny dzień, a ludzie wynurzają się za swoich nor, by zaczerpnąć trochę z tego, co nie dane na co dzień. Po bulwarach, placach i lasach spacerują i starzy i młodzi, matki, ojcowie, dzieci i psy. Kawiarniane ogródki zapełnią się, kupujemy lody. Mało. Czy zastanawialiście się kiedyś, że pogoda warunkuje również rytm dnia? I to nie tylko w cyklu pracy rolników. Godziny posiłków, pracy? Ja nie. 

W Hiszpanii latem słońce nie wstaje przed 6.00. A jak już wzejdzie, to nie daje o sobie zapomnieć przez dobrych 15 godzin.  Szczęśliwi, którzy mają tu pracę, zaczynają ok. 9.00 i kończą ok. 20.00*. Oczywiście, jak wynikało by z prostej kalkulacji, nie pracują 11h. Między 14.00 a 17.00 się nie pracuje a za to się odbywa siestę.

Na początku buntowałam się. Że jak tak można, że leniwi, że strata czasu, że co tu robić. Do czasu. Okazuje się, że rzeczywiście w godzinach popołudniowych jest na tyle gorąco, że jakieś części mózgu najprawdopodobniej mają szansę ściąć się jak białko, a przynajmniej lekko podsmażyć.

Wtedy nie chce się absolutnie NIC. A jak się chce, to i tak nie można niczego załatwić „na mieście”, bo wszystko jest zamknięte (co swoją drogą dla mnie wciąż jest irytujące). Ulice są zatłoczone jak w pierwszych scenach „28 dni później”, a drogi szybkiego ruchu zakorkowane przez tych pędzących na obiad.

Co można zatem robić? Iść na plażę? Nie, bo to wyzwanie zbyt wymagające nawet dla najdzielniejszych plażowych skwarek. Jest ZA GORĄCO. Polecam zatem sprzątanie (tylko w klimatyzowanym pomieszczeniu) lub czytanie (tylko dlatego, że nie jestem w stanie usnąć w ciągu dnia, co jest zwyczajem typowo hiszpańskim).

Warto wspomnieć, że prócz słońca duży wpływ na istnienie siesty ma jedzenie, ale o tym kiedy indziej.

Skoro tylko taki Hiszpan skończy pracę o godz. 20.00, to nie dziwmy się również, że obiad zje ok. 21.00/22.00, gdy zachodzi słońce. I będzie to obiad OBIAD. Danie+deser. Czemu tak dużo? Bo i spać chodzą później. Wyobraźmy sobie, że odpoczywamy bezkarnie 2h w ciągu dnia. Nie będzie nam się chciało iść spać o północy, prawda? A żeby nie podejmować wieczornych ekspedycji o kryptonimie „tylko zajrzę co tam w lodówce”, Hiszpanie jadają dużo przed 22.00. Czy to zdrowo? Nie mam pojęcia, ale na pewno jest w tym jakaś logika.

Dodam, że taki tryb życia warunkuje też funkcjonowanie codzienne dzieci. Bo obiad razem je cała rodzina, więc widok 4-latków spacerujących z rodzicami za rączkę o godzinie 23.00 w czasie powrotu z obiadu w restauracji jest tu zupełnie na miejscu.

Słońce zaszło, obiad zjedzony, dzieci i starzy ludzie powoli zbierają się do snu i w tym czasie zaczyna się życie nocne. Najpierw botellón (botella – hiszp.. „butelka”), czyli picie na ulicy/placu/u kogoś w domu, w Polsce znany jako „bifor” a potem klub. I impreza trwa do białego rana. Zupełnie tak, jak w Polsce. Tylko, że w Polsce latem słońce wschodzi przed 4.00, a tu przed 7.00…

*Wykluczam tu niektórych urzędników, którzy o 15 kończą pracę oraz pracowników centrów handlowych (ponieważ są otwarte przez cały dzień)